2023 йилнинг 18 февраль куни 100 га тўлган «Муштум» журналининг кўплаб адабий қаҳрамонлари бўлган. Масалан, 1960−1970 йилларда Ғойиб Чистон киши сезмас бўлиб одамлар орасига, уларни ташвишга солаётган муаммоларни журнал саҳифаларига олиб чиққан. Ёки бўлмаса 1970−1980 йилларда бўйи шаҳарларни юқоридан кўра оладиган даражада баланд деб тасаввур қилинган репортёр Нурилло Нарвоний эса аҳолини қийнаётган муаммоларга юқоридан назар ташлаган.
Яна Миттивой, Мамаюсуф ва яна бошқа шу каби кўплаб персонажлар ҳам бор эди. Шу билан бирга, турфа хил доимий рукнлар ҳам бўлган. 1972 йили «„Муштум“ медаллари» ана шундай рукнлардан бирига айланган. Ҳар бир ташкилотнинг ўз медали, кўкрак нишони бор экан, нега «Муштум»ники бўлмаслиги керак? Шундай қилиб, журналнинг ўша йил 5-сонидан бошлаб (6-сонда чиқмаган) то октябрь ойидаги 20-сонга қадар ҳар сафар икки-учта мукофот эълон қилиб борилган.
Табиийки, уларнинг аксарияти ўша давр иллатларига тааллуқли. Шундай бўлса-да, бугунги кунда ҳам долзарблигини йўқотмаган «нишонлар» йўқ эмас. Қуйида «Муштум» медалларининг 35 таси билан танишиш мумкин (бу рўйхатда журналнинг 1972 йил 5-сонида берилган ваъдабоз раисга «Ном чиқарган карнайчи медали», алмашлаб экиш қонунини унутган агрономга «Нўноқлик медали», механизацияни хуш кўрмаганнинг значоги ва қўйни бўрига топширувчи чорвадорлар тамғаси йўқ).
